Dzieci mają w sobie naturalną ciekawość świata i warto ją wykorzystać również do tego, żeby lepiej zadbać o ich zdrowie. Książki o jedzeniu dla dzieci w różnym wieku mają za zadanie zapoznać je z działaniem układu pokarmowego i tematyką zdrowego odżywiania oraz pokazać w jaki sposób wpływamy na własny organizm. Przyjazne przedstawienie najkorzystniejszych pokarmów Bruno gotuje smaczne jedzenie w swojej nowej kawiarni, ale mały miś myli zamówieniaSubskrybuj: https://www.youtube.com/channel/UCGDFMxF5WpIn2Bi19U1jrKw?sub_c PODSUMOWANIE – bajki terapeutyczne dla dzieci. Wszystkie powyższe bajki terapeutyczne dla dzieci zostały przeze mnie sprawdzone na warsztatach. Wybierając lektury kieruję się wiedzą zdobytą na studiach i kursach, renomą autorów i opisami informacyjnymi wydawnictw. Bajka o Niejadku. W mysiej norce, przy podłodze, ktoś tam piszczy, krzyczy srodze. Więc zajrzyjmy do tej norki, co tam żyją za potworki. Siedzi zatem Mysia Mama, lecz nie siedzi całkiem sama. Bo przy stole dzieci czwórka, Bajka edukacyjna o najwspanialszym mieście na świecie - o Łodzi! 🛶👃🦄 BAJKĄ PO ŁODZI! 📖🛶👸🤴Przed Wami I Łódzka Księżniczka! 👸Ma na imię Ola i uwielbia Urodziny film edukacyjny dla dzieci. Zapraszamy na nową bajkę edukacyjną o urodzinach i imieninach. Kazio dowie się kim jest solenizant i jubilat, zaplanuje BhwXi. W wilgotnym i mrocznym pałacu starego diabła Boruty panowało wielkie zamieszanie. Dziś miał się odbyć wielki bal. Diabelski Bal. Na tę coroczną imprezę zostały zaproszone wszystkie diabły i diabliska z okolicy bliższej i dalszej. Pędziły, leciały, płynęły i wędrowały. Nadciągały z bagien, błotnisk, pieczar i mokradeł. I wszystkie były bardzo zadowolone. Oj tak, tak, wszystkie diabliska były bardzo radosne, bo udało im się zebrać bardzo dużo niedobrych duszyczek. I to trzeba było uczcić. – Ludzie są dziś tacy niemili dla siebie – śmiał się kudłaty Pokuśnik – Tacy zawistni i zazdrośni – wtórował mu Obłud – Tak niewiele trzeba, żeby namówić ich do złego – trzęsła grubym brzuchem PaskudnicaHej ludziska źli niemili Tyle złych rzeczy żeście narobili Teraz musicie karę ponieść za to Piekło trzeba będzie wysprzątać ognistą szmatąI tak diabelskie śmiechy i przyśpiewki rozbrzmiewały w powietrzu, niczym pomruki zbliżającej się burzy. Ale ludzie pędzący stale za czymś, gnający za pieniędzmi, nie słuchający swoich bliskich i własnego sumienia i nie zatrzymujący się na krzywdę innych – nie słyszeli diabelskich pomruków. Ludziom wydawało się, że wszystko jest w porządku. A diabłom było w to graj, ponieważ im bardziej ludzie zagubią się w świecie i życiu, tym łatwiej diabłom będzie nimi manipulować, hejW końcu nadeszli wszyscy goście. Potężny siwowłosy Boruta zasiadł na swoim kamiennym tronie i łaskawie zezwolił na ucztowanie. Na to tylko czekały diabliska, diabły i diablice. Rzuciły się na stoły, na przysmaki, na jedzenie, picie i przystawki. Pożerały tłuste prosięta, pieczone dziki, pasztety i góry kotletów. Popijały to miodem, a zagryzały kiełbasą i śledziami. Hałasowały i popychały się, wrzeszczały i przechwalały kto więcej zgromadził duszyczek. – Ja – ryknął gruby Ciort zebrałem piętnaście słabowitych duszyczek – hahaha – A ja zawtórował mu pryszczaty Szkaradnik – siedemnaście -hahahaha – Czym wy się chwalicie! Zadudnił potężny Waligóra. Ja – huknął olbrzymią łapą w stół, który pękła jak cienka deseczka – ja na raz zdobyłem dwadzieścia dwie duszyczki!!! To jest dopiero coś!!! – Hihihi – zaskrzeczało cieniutkie i malutkie Dytko – a ja dwadzieścia trzy. Pokazało język olbrzymowi i uciekło, gdzie pieprz rośnie, bo rzucił się na nie z pazurami. I tak każdy chwalił się coraz bardziej, krzyczał coraz głośniej i głośniej. W końcu niektóre diabły wzięły się za łby kudłate: Smolarz powalił Dwuogoniastego, a Despotnik przypalił Dusiołkowi ogon. Kopytnik pogonił Licho, a Wietrznik poprzewracał wszystkie stoły! Tylko gospodarz nic nie mówił i tylko rozglądał się po sali z ponurą miną. Ale w końcu jego czerwone oczy wypatrzyły małego diabełka, stojącego na uboczu. – A ty- ryknął nagle Boruta – ile duszyczek mi przyniosłeś! – Jjja, nnie wiem, nie liczyłem- jąkał się diabełek w zielonym kubraczku. – Dawać go tu – rozkazało diablisko. Rogatym gościom nie trzeba było tego dwa razy powtarzać, pochwycili, małego czorta za ogon i przywiedli przed srogie oblicze najstarszego diabła. – No i – ryknął ponownie Boruta – Ja, bo ja – Boryś zamknął oczy i zapiszczał cichutko. Bo ja już jestem dobry… W komnacie zrobiło się tak cicho, że słychać było jak syczą iskry spod kopyt Boruty. A później wszyscy ryknęli gromkim śmiechem: – Dobry – Hiii, hiii – Dddoobbrryy – Hłehłe – Tak jestem dobry – Boryś podniósł głos. Jestem dobry – powtórzył. Lubię pomagać ludziom. Lubię im służyć radą. Dobrą radą – podkreślił mały diabełek. Miło jest sypnąć złotymi dukatami biedakowi do czapki, albo odnaleźć zaginionego szczeniaka zapłakanemu dziecku. Dobrze jest narąbać drwa staruszkowi, albo przeprowadzić babinkę przez ruchliwą uliczkę. – Zdrajca – Ukarać go – Zamknąć – Zniszczyć – Nie – huknął Boruta – wypędzić. I pokazał kościstym paluchem na mosiężne wrota. Precz!!! – Ale najmilej jest – ciągnął dalej niezmordowany Boryś do rozsierdzonych czortów – tak najmilej jest usłyszeć, że nie taki diabeł straszny jak go malują. Po czy odwrócił się na małym kopytku i zniknął w promieniach zachodzącego zgłoszony przez Bajdulkowo. Udostępniamy go za zgodą Autorki (Elżbieta Safarzyńska).Polecamy Opinie naszych użytkowników Pragnę serdecznie podziękować za wspaniałe pomysły i ciekawe materiały z których korzystam już od jakiegoś czasu w pracy z dziećmi. Wasza strona jest po prostu fantastyczna(...) Agnieszka K. Wczoraj byłam bezradna jak pomóc mojemu dziecku w nauce tabliczki mnożenia. A dzisiaj jestem szczęśliwa, że dzięki Pani pomocy, mojemu dziecku udało się ruszyć z miejsca. Beata z Łodzi Bardzo często korzystam z serwisu Jest świetny, kapitalny, rozwija wyobraźnię, kreuje osobowość, rozwija zainteresowania :) Dziękuję. Elżbieta J., mama i nauczycielkaCzytaj inne opinie » W 2020 r. otrzymał NAGRODĘ GŁÓWNĄ w konkursie ŚWIAT PRZYJAZNY DZIECKU, w kategorii: Internet. Organizatorem konkursu jest: Komitet Ochrony Praw Dziecka. Na skróty: Zapraszamy do ćwiczeń, które uświadomią dzieciom, jak ważne jest to, czym raczymy nasz żołądek ;). Przekonać malucha, że marchewka jest lepsza niż cukierek, a jabłko lepsze niż lizak nie będzie może łatwo, ale kto powiedział, że wychowywanie dzieci jest łatwe? Bardzo ważne, byśmy kształtowali nawyki żywieniowe u dziecka od najwcześniejszych lat, bo przecież od tego zależy ich przyszła kondycja i zdrowie. Spis będziemy na bieżąco aktualizować o dochodzące materiały. Materiały na temat żywności znajdziesz tutaj: Żywność Zapoznaj się z całą listą materiałów lub przejdź do poszczególnych działów na skróty: Owoce, warzywa, zdrowe odżywianie - Zagadki i wiersze dla dzieci Owoce, warzywa, zdrowe odżywianie - Bajki i opowiadania Owoce, warzywa, zdrowe odżywianie - Pomysły plastyczne i kulinarne Owoce, warzywa, zdrowe odżywianie - Gry i ćwiczenia online Owoce, warzywa, zdrowe odżywianie - Kolorowanki i materiały obrazkowe do wydruku Owoce, warzywa, zdrowe odżywianie - Ćwiczenia dla przedszkolaków do wydruku Owoce, warzywa, zdrowe odżywianie - Ćwiczenia elementarzowe do wydruku Owoce, warzywa, zdrowe odżywianie - Ćwiczenia dla dzieci szkolnych do wydruku Owoce, warzywa, zdrowe odżywianie - Edukacyjne gry planszowe do wydruku Owoce, warzywa, zdrowe odżywianie - Artykuły dla dzieci Chcesz otrzymywać informacje o nowych materiałach edukacyjnych dla dzieci? TYSIĄCE materiałów edukacyjnych ZERO irytujących treści i reklam dla rodzica: SPOKÓJ I WYGODA dla dziecka: RADOŚĆ z własnych osiągnięć BEZPIECZNA NAUKA i ZABAWA w jednym :) Bo KAŻDE dziecko jest mądre i inteligentne. Trzeba tylko dać mu szansę. ↑Do góry Czyli Jak przekonać dziecko do jedzenia Przejdź do bajek dla niejadków Sporo dzieci nie lubi jeść tego, czego nie zna, albo o czym już wie, że mu nie smakuje, ale bajki lubi prawie każde. Może więc dobrym sposobem na przekonanie malucha do spałaszowania pysznego dania, będzie przeczytanie mu bajki o jedzeniu. Kto wie, jak zadziała tu dziecięca wyobraźnia, która pobudzi kubki smakowe i obudzi wilczy apetyt :) Bajki dla niejadków dużych i małych Wśród dorosłych, też można spotkać całkiem sporo niejadków. Skąd się wzięli? Wielu z nich, w dzieciństwie nie chciało czegoś jeść i było do tego zmuszane. Jedz bo dobre. Jedz bo zdrowe. Za tatusia, za mamusię, dziadziusia i… Lista jest całkiem spora i może nikt nie zastanawiał się, czemu tak naprawdę dzisiejszy dorosły, nie chciał jeść tych bardzo zdrowych dań. Może gdyby wszyscy posłuchali bajki dla niejadków, dziś na talerzach gościłyby pyszne i zdrowe dania. Jeśli też należysz do niejadków i na myśl o niektórych potrawach, wraca koszmar z dzieciństwa, oszczędź tej traumy swojemu dziecku. Na początek skorzystaj z wybranej bajki dla niejadków, a potem spróbuj wykorzystać pomysły, które w nich się znajdują. Gdy nie wiesz, jak przekonać dziecko do jedzenia Spróbuj odkryć, co jest przyczyną oporu malucha. Zajrzyj do bajki o ulubionej potrawie i wykorzystaj zabawę w bazarek smaków. Bywa, że dziecku nie smakuje nie cała potrawa, ale jedynie jej poszczególne części. W ten sposób odkryjesz ulubione składniki, a wtedy dużo łatwiej będzie przyrządzić takie danie, którego już sam zapach, wywoła uśmiech na twarzy dziecka. Podobnie jak z jedzeniem, bywa ze zdrowymi napojami. Chodzi głównie o zdrowe soki owocowe i warzywne. Dużo smaczniejsze wydają się kupowane w sklepie napoje w kolorowych butelkach i kartonach, a które niekoniecznie służą maluchowi i pozytywnie wpływają na jego rozwój. Wówczas zabawcie się w owocowo-warzywną zgaduj zgadulę. To prosty sposób na zapoznanie dziecka ze smakami różnych, często pierwszy raz widzianych owoców oraz warzyw. Nie musi mu smakować wszystko. Wystarczy kilka owoców i warzyw, by móc przyrządzać pyszne i zdrowe soki oraz koktajle. Nie wszyscy lubią to samo – czyli ze smakiem się nie dyskutuje Dobrze wiesz, że z gustami się nie dyskutuje, a gdy chodzi o smaki, to cóż… . Tu też bywa różnie. Jednemu smakuje pomidorowa, innemu ogórkowa, a ktoś inny uwielbia żurek z jajkiem i kiełbasą. Jeśli masz w domu kilkoro dzieci, wiesz o czym mówię. Każde z nich, może lubić coś innego, a wtedy ty musisz dostosować codzienne posiłki do kilku bardzo wybrednych podniebień. Czy można to jakoś zmienić? Spróbuj zebrać wszystkie ulubione dania twoich pociech i znajdź elementy wspólne. Może uda się i tu wykorzystać bazarek smaków, choć może nie ze wszystkim składnikami na raz. Warto jednak o tym pomyśleć. Na początek oczywiście dobrze będzie skorzystać z bajki dla niejadków “Ulubiona potrawa” albo “Ulubiony napój” w zależności, czy chodzi o danie, czy napój. Potem, jeśli twoje dzieci przejawią zainteresowanie, możesz wspólnie z nimi, przygotować wspólne poszukiwanie smaków. Mam nadzieję, że wyniknie z tego wiele pozytywnych odkryć i przynajmniej jedna wspólna ulubiona przez wszystkich potrawa. Tego wam życzę i zapraszam do świata przygód kota Afika i jego przyjaciół. Oto Bajki dla niejadków; To jest bajka terapeutyczna napisana by pomóc dziecku, które boi się ciemności. Jest napisana pod kątem dziewczynki w wieku przedszkolnym. Zachęcam Cie jednak by dostosować ją do płci, wieku i zainteresowań dziecka. Możesz te rzeczy zmieniać czytając bajkę, tak aby Twoje dziecko lepiej identyfikowało się z bohaterem. Napisałem już sporo o bajkach terapeutycznych. Zapraszam Cię do przeczytania czym są bajki, które leczą i o tym jak tworzyć bajki terapeutyczne. A teraz już zapraszam do czytania! Miś Małgorzatki W pewnym miasteczku mieszkała sobie dziewczynka imieniem Małgorzatka. Chodziła do przedszkola i miała kochających rodziców. Była wesolutka, szczęśliwa i tylko jedno ją zawsze martwiło i jej dokuczało. Bardzo nie lubiła i bała się ciemności. Wieczorem leżąc w łóżeczku wyobrażała sobie zawsze jakie to dziwne i straszne stworzenia czaić się mogą w mroku. Czasami zdawało się jej, że słyszy jakieś szumy lub stuki i wtedy nawet na wszelki wypadek przykrywała się cała kołderką. Doszło do tego, że nawet gdy w ciągu dnia przechodziła przy jakimś zakamarku, w którym panował głęboki cień odwracała się lub zamykała oczy. Tata Małgorzatki wpadł na pomysł jak jej pomóc. Kupił latarkę, którą dziewczynka trzymała pod poduszką. Dzięki temu za każdym razem, gdy leżała w łóżeczku w nocy i się czegoś wystraszyła mogła ją włączyć i poświecić. A ciemność ma to do siebie, że jak się ją oświetli – to znika. To był bardzo dobry pomysł, ale nie oznaczał, że Małgorzatka przestała się bać ciemności. Po prostu mogła ją odgonić z pomocą latarki. Zdarzyło się jednak coś co odmieniło to zupełnie. Posłuchaj jak to się stało… Pewnego wieczora gdy dziewczynka leżała w łóżeczku i już prawie zasypiała usłyszała szelest dochodzący z drugiego końcu pokoju. Wyjęła latarkę spod poduszki i w to miejsce poświeciła. Zwykle okazywało się, że nic tam nie ma, ale tym razem było zupełnie inaczej. Zobaczyła pluszowe coś, co przypominało jej misia przytulankę. Przykrywało łapkami oczy i trzęsło się pod wpływem jasnego światła. W pierwszej chwili Małgorzatka aż krzyknęła ze strachu. Na pewno nie spodziewała się zobaczyć tego w swoim pokoju. Tamto stworzonko słysząc okrzyk skuliło się jeszcze bardziej i zaczęło popiskiwać. Z całej siły przysłaniało oczka i wyglądało jakby chciało zapaść się pod ziemię. Dziewczynka widząc to zamilkła. Najwyraźniej to coś dużo bardziej przeraziło się od niej. Nie chcąc dalej go straszyć spytała: – Uspokój się proszę. Czy to światło Ci tak bardzo przeszkadza? Potwierdzeniem było kiwanie główki. – Dobrze, dobrze… Już to wyłączam. – powiedziała bo zrobiło jej się szkoda biednego stworzonka bojącego się światła. Gdy było już ciemno usłyszała cichutkie: – Dziękuję. – Ja jestem Małgorzatka, a Ty jak masz na imię? – spytała – Ja jestem Leopold, miś z bajkowej krainy. Przez dłuższą chwilkę było całkiem cicho. Już zaczęła myśleć, że może jej się to wszystko tylko wydawało gdy usłyszała znowu: – Czy Ty nie zrobisz mi krzywdy? Bardzo Cię proszę, żebyś na mnie więcej nie świeciła… – Ale dlaczego? Bez tego ja z kolei nic nie widzę… – odpowiedziała – U nas w magicznej krainie jest półmrok i najmądrzejszy z misiów przed światłem przestrzegał. Mówił, że od niego mogą boleć, a nawet rozchorować się oczy. Ale to jeszcze nic. Ostrzegał też, że wszędzie gdzie jest tak jasno czają się groźne stwory. Nawet jeżeli ich nie widzimy mogą nam zabrać całą naszą magię i uwięzić. Małgorzatka była tym tłumaczeniem bardzo zdziwiona. To przecież właśnie w ciemnościach niewiele widać… Przypomniała sobie zaraz jednak jak to jest gdy wyjdzie się z ciemnego pokoju do bardzo jasnego… albo zapali się nagle światło… lub gdy próbuje patrzeć na słońce. Oczy tego bardzo nie lubią i trzeba je w pierwszej chwili bardzo przymknąć. Wtedy rzeczywiście niewiele można zobaczyć. Po chwili dziewczynka poczuła, że jej oczy zaczęły się stopniowo przyzwyczajać do mroku i już coraz wyraźniej widziała kształty w pokoju. Zobaczyła zarys misia w tym samym miejscu przy ścianie gdzie wcześniej. Jeszcze do końca się chyba nie uspokoił, więc powiedziała: – To nie prawda, że tam gdzie jasno są groźne stwory. Ja tu jestem i nie masz się czego bać. Jak chcesz możesz być moim przyjacielem. – dodała uśmiechając się. Leopold nie wyglądał na przekonanego do końca, ale wyraźnie był już spokojniejszy. Podszedł do niej powoli i przyglądał się uważnie. – Rzeczywiście nie wyglądasz na stwora, którego trzeba się bać. – powiedział – I z chęcią zostanę Twoim przyjacielem! Małgorzatka zachichotała gdy pomyślała, że ktoś mógłby się jej bać jako groźnego potwora. Przypomniała sobie zaraz coś i dodała: – Tata mówił, że jak czegoś nie znamy to często się tego boimy. A jak już to poznamy to zwykle się z naszego strachu później śmiejemy. Zrobiło im się całkiem wesoło. Miło jest tak wspólnie się pośmiać. Zarówno Małgorzatka jak i Leopold poczuli, że warto było przemóc strach by poznać się nawzajem. Nawet jeżeli byli różni i jedno wolało światło, a drugie mrok, byli przecież teraz przyjaciółmi. – Tylko, że ja cały czas słabo widzę – powiedziała dziewczynka – Czy możemy chociaż na trochę zapalić światło żebym mogła Cię lepiej zobaczyć? Nie chce Cie oślepić, ale teraz już chyba wiesz, że w świetle nie ma żadnych stworów. Oczy Ci się pewnie szybko przyzwyczają do blasku, tak jak moje do mroku – dodała Leopold pokiwał ostrożnie głową. Pstryknęła włącznikiem lampki nocnej. Przez chwilę ona sama niewiele widziała bo oczy już przywykły do ciemności. Jednak już niedługo i Małgorzatka i miś przestali przesłaniać oczy. Miś był brązowy, pluszowy i miał czarne oczka i nosek. Poduszki na łapkach były różowe. Wyglądał pogodnie i wesoło chociaż wciąż jeszcze mrużył oczka. To niesamowite. Okazało się, że tak jak Małgorzatka mogła sporo zobaczyć po ciemku, tak Leopold nie bał się już światła. I do tego byli teraz przyjaciółmi. Jeszcze tego wieczora obiecali sobie, że będą razem bawić się w odkrywców – zarówno w mroku jak i w blasku dnia. Rodzice nawet się bardzo nie zdziwili gdy zobaczyli nowego ulubionego misia u Małgorzatki. Miała już ich kilka i nawet nie byli pewni, czy to nie jest któryś z nich. Czasami tylko widzieli, że wychodząc na podwórko dziewczynka przysłania oczka misiowi na chwilę, ale nawet nie pytali o to dlaczego. To na pewno taka jej zabawa… A latarkę oddała Tacie. Czasami jak w nocy nie ma światła w całym domu to warto mieć coś czym można poświecić. Nawet Tacie się to przyda. Dzięki temu chodząc po domu nie wywrócimy się o coś co leży na podłodze. A Małgorzatka miała przecież coś lepszego… Mogła w takich chwilach wziąć Leopolda na ręce i nieść ze sobą. A on przecież świetnie widział w ciemnościach i zawsze ostrzegał ją jak coś stało na drodze. O ilustratorce Ola Radecka jest mamą trójki młodych niepokornych. W chwilach wolnych od walk międzypokoleniowych stara się rozwijać swoje pasje oraz spełniać marzenia. Tworzenie ilustracji oprócz niebywałej frajdy daje jej przysłowiowego kopa i nie pozwala doszczętnie zwariować. Zasypiankowa książka – Jeżyk Cyprian i przyjaciele To pierwsza z napisanych przeze mnie bajek. Jest to początek tematu zdrowe (a przede wszystkim nie nudne) żywienie dzieci. Dawno, dawno temu, daleko, daleko stąd żyli sobie król i królowa, którzy mądrze i sprawiedliwie rządzili swoim królestwem. Niestety wszyscy ich poddani, a także oni sami, z roku na rok byli coraz smutniejsi i mieli mało siły. Dorośli nie mieli siły do pracy, a dzieci nie miały ochoty na zabawę. Królestwo stawało się coraz bardziej szare i ponure. Król codziennie zastanawiał się, co może być przyczyną tego, że wszyscy są jacyś słabi i smutni. Zwoływał medyków i mędrców z całego królestwa, ale nawet oni nie mieli siły, żeby się zastanawiać nad przyczyną takiej sytuacji. Aż wreszcie mądry król wpadł na pomysł, że wyśle poza granice swego królestwa delegację, która poszuka lekarstwa na ich chorobę. Trudno było znaleźć ochotników na daleką wyprawę, ponieważ nikt nie miał siły ani ochoty na to, żeby wybierać się gdziekolwiek. Wreszcie zgłosił się pewien młodzieniec imieniem Kacper i oświadczył królowi, że chętnie wyruszy w poszukiwaniu leku na złe samopoczucie mieszkańców. Kacper otrzymał od króla wóz zaprzężony w parę koni oraz worek pieniędzy i czym prędzej wyruszył na wyprawę. Po 2 dniach wędrówki dotarł do sąsiedniego królestwa. Był bardzo zmęczony i głodny, więc zatrzymał się w pierwszej napotkanej karczmie. Kiedy podszedł do niego właściciel i zapytał o to, co życzy sobie do jedzenia, młodzieniec nie miał nawet siły aby zamówić potrawę. Więc karczmarz powiedział: - Wiem czego Ci potrzeba młodzieńcze na takie zmęczenie…. Po chwili przyszedł z wielkim talerzem warzyw i postawił go przed Kacprem. Do tego podał mu szklankę świeżego mleka. Kacper ze zdziwienia wytrzeszczył oczy. - A cóż to takiego mości Panie Karczmarzu? Jak żyję czegoś takiego nie widziałem. Jakie piękne i kolorowe, ale czy na pewno nadaje się do jedzenia? Teraz to Karczmarz bardzo się zdziwił i zapytał: - Czy naprawdę nigdy w życiu nie widziałeś warzyw? Kacper potwierdził. Faktycznie widział warzywa po raz pierwszy w życiu. Z wielkim przejęciem chwycił w dłonie dojrzałego pomidora i spytał: - A jak to się je? Karczmarz nie mógł się powstrzymać od śmiechu, ale odpowiedział: - Wystarczy ugryźć… Kacper zatopił zęby w soczystym pomidorze… po raz pierwszy w życiu jadł coś tak pysznego. Z wielką ciekawością kolejno próbował nieznanych smaków: ogórka, papryki, rzodkiewki a nawet cebuli. Karczmarz podziwiał wielki apetyt Kacpra, aż w końcu nie wytrzymał i zapytał: - Czym w takim razie żywicie się w twojej krainie skoro nigdy w życiu nie jadłeś warzyw? I wtedy Kacper opowiedział, że w krainie, z której pochodził ludzie żywią się wyłącznie mięsem, pieczywem i słodyczami i nie znają takich rzeczy jak warzywa. - To owoców też nie jecie? Zapytał zadziwiony karczmarz. - Nieeee, a co to takiego? - Chodź za mną chłopcze – powiedział karczmarz i zaprowadził Kacpra do małego sadu, znajdującego się za karczmą. Kacper kosztował kolejno soczystych jabłek, gruszek i winogron. Czuł jak wstępują w niego jakieś niesamowite siły, ale nie bardzo wiedział dlaczego. Po tym wszystkim opowiedział karczmarzowi o celu swojej podróży, czyli o zdobyciu lekarstwa dla mieszkańców królestwa. Karczmarz uśmiechnął się tylko i powiedział. - Myślę, że właśnie znalazłeś lekarstwo. Ludzie z twojego królestwa nie jadają warzyw i owoców, które zawierają mnóstwo cennych witamin i dlatego nie mają na nic siły. Zawiozę Cię jutro rano na targ, gdzie kupisz wszystkie te rzeczy, a także nasiona i sadzonki abyście mogli sami uprawiać warzywa i owoce. Zobaczysz, że wszyscy szybko powrócą do sił. I tak też zrobili. Skoro świt wsiedli do wozu i pojechali na targ, gdzie miły karczmarz pomógł Kacprowi wybrać najdorodniejsze okazy warzyw i owoców, a także zakupić nasiona i sadzonki. Wyładowanym po brzegi wozem Kacper ruszył w drogę do swojej ojczyzny. - I życzę wam dużo zdrowia! - krzyknął na pożegnanie karczmarz. Rzeczywiście ludzie z kraju Kacpra zaczęli jeść warzywa i owoce i bardzo szybko odzyskali siły oraz radość życia. Mądry król podzielił wśród poddanych nasiona i sadzonki a oni chętnie zajęli się hodowaniem warzyw i pielęgnowaniem drzew owocowych. Dzielnego Kacpra król pasował na rycerza herbu Witamina i odtąd wszyscy żyli zdrowo i szczęśliwie. Kilka wskazówek dla rodziców na temat żywienia: W zasadzie dzieci w wieku przedszkolnym powinny jeść takie same posiłki jak dorośli z wyłączeniem potraw ciężkostrawnych i nieodpowiednich dla dzieci (np. tłuste dania, mocna herbata, kawa, alkohol). Oczywiście dieta powinna zawierać odpowiednie ilości mleka, białego sera, chudego mięsa, ryb, warzyw i owoców (z uwzględnieniem alergii pokarmowych) W każdym posiłku powinien występować produkt białkowy (produkty białkowe pochodzenia zwierzęcego powinny być łączone z produktami zawierającymi białko roślinne). Dzieciom w wieku przedszkolnym należy podawać 5 posiłków dziennie. Między posiłkami należy zachować właściwe przerwy, tak aby organizm miał dostateczną ilość czasu na strawienie spożytych pokarmów. Nie podawać słodyczy oraz słodkich napojów pomiędzy posiłkami. Posiłki najlepiej podawać małymi porcjami, tak aby na talerzu nie pozostawały resztki. Jadłospis powinien być jak najbardziej urozmaicony, aby potrawy nie powtarzały się zbyt często. Należy dbać o estetyczne podawanie posiłków. Wspólne gotowanie i nakrywanie do stołu to prawdziwa zabawa dla kilkulatków. Informacje dla rodziców-przydatne w omawianiu tematu "zdrowe żywienie" i odpowiadaniu na pytania typu "co się dzieje z tym co zjem i dlaczego muszę się załatwiać":): to co zjemy lub wypijemy wędruje przełykiem do brzucha gdzie jest ugniatane na coś w rodzaju papki/zupy a następnie wędruje do długiej rury zwanej jelitem (jedzenie wędruje po organizmie dość długo, nawet do dwóch dni) jedzenie jest rozdrobnione na tak małe kawałki, że mogą się one przedostać do krwi a z nią do różnych części ciała i w ten sposób dostarczyć energii do życia i rośnięcia (szczególnie polecam serię "BYŁO SOBIE ŻYCIE" - w rewelacyjny sposób objaśnia wszystkie zagadnienia natury medycznej-pomysł na doskonały prezent dla "małego odkrywcy") te części jedzenia, które nie są organizmowi potrzebne są wypychane do końca jelita i wypychane na zewnątrz przez otwór w pupie zwany odbytem woda, której nie potrzebujemy to mocz i jest również wydalana, ale w inny sposób... tu temat chwilowo pozostawiam otwarty i obiecuję powrócić do niego w temacie "odkrywanie płci/nazewnictwo narządów płciowych". Na zdjęciu: To tylko tak ładnie wygląda. Olek z tego kosza zje jedynie szczypiorek, koperek, pomidora i ostatnio kalarepkę (w wersji w zupie) poza tym jabłko, surową marchewkę, truskawki (ale tylko posypane cukrem), nieliczne warzywa w zupie i .... to by było na tyle póki co:)

bajka o jedzeniu dla dzieci